Er was eens een meisje dat in het hoge noorden woonde. Niet op de Noordpool, maar wel daar vlakbij. Daar waar de sterren hoog aan de hemel staan en het noorderlicht de prachtigste kleuren laat zien. Op een dag ging het meisje met haar grootmoeder op pad om walvissen te vangen. Haar grootmoeder was heel oud en wijs, dus zij wist wel hoe je dat moest doen. Ze liepen naar de rand van het ijs, waar de grote zee zich uitstrekte tot in de verste verte. Het meisje zag niets, maar ze hoorde wel geluidjes van onder het ijs komen. Dat was het borrelen van het water, doordat er een warme golfstroom ver onder het ijs verborgen zat.

​

Een loflied

De grootmoeder begon te zingen en het meisje zong mee. Ze zongen een loflied op God, die de hemel en de aarde heeft gemaakt. Hij zou vast wel voor een walvis zorgen, want God kan alles. Hij kan veel meer dan je denkt. Hij maakt de dag en de nacht, iedere dag weer. Hij maakte de man en de vrouw, de zon en de maan, en Hij heeft ook jou en mij geschapen.

 

In vertrouwen wachtten het meisje en haar grootmoeder tot God van Zijn grootsheid blijk zou geven en hen een walvis zou sturen. Maar walvissen zijn dun gezaaid tegenwoordig en God kan niet toveren. Hij kan wel wonderen verrichten.

Vervuld van hoop zongen de grootmoeder en het meisje het ene loflied na het andere, en toen de lofliederen op waren gingen ze over op dankliederen.

 

Jona en de walvis

Het werd later en later, en het begon al een beetje te schemeren. De grootmoeder herinnerde zich een verhaal uit de Bijbel over Jona en de walvis. Ze kon wonderbaarlijk mooi vertellen, en zo vertelde ze ook dit verhaal aan haar kleindochter. Het meisje kreeg het een beetje koud, maar ze was warm van binnen doordat ze voortdurend aan God dacht. Haar koude tenen voelde ze niet en haar ogen straalden van verwachting. Als God Jona een walvis kon sturen, kon Hij dat nu ook aan haar. Jona was bepaald niet blij met de walvis geweest, maar zij zou God danken met heel haar hart.

​

De schemering trad in en het werd donker. De grootmoeder maakte een vuurtje met het hout dat ze op hun slee hadden vervoerd. En ze verwarmde de soep die ze in haar knapzak had meegenomen. Eindelijk kreeg het meisje weer warme handen en voeten.

​

God doet een wonder

Het werd nog donkerder en hoog aan de nachtelijke hemel verschenen de sterren, de ene na de andere. God heeft ontelbaar veel sterren gemaakt, meer dan alle zandkorrels in de woestijn bij elkaar. Wanneer je je ogen naar boven richt, zie je Gods handtekening. Toen het meisje omhoog keek om God te zoeken, zag ze plotseling een aantal sterren oplichten, als bakens in de nacht. Haar mond viel open van verbazing, want aan de hemel was een walvis te zien. God had speciaal voor haar een nieuw sterrenbeeld gemaakt om haar een walvis te kunnen zenden. Het meisje en haar grootmoeder dankten God met heel hun hart voor het wonder dat zich voor hun ogen had voltrokken. En voortaan bewoonde de Walvis de sterrenhemel, te midden van Andromeda, Aquarius en Pisces.

​

Zo zie je maar dat God altijd onze gebeden verhoort, ook al is het niet altijd op de manier die wij zelf voor ogen hebben. Maar als je goed je ogen en oren open houdt, zie je de wonderen die God in jouw leven voltrekt. Dan mag je hem danken met heel je hart. Alle lof aan God die de hemel en de aarde heeft gemaakt, en de walvis.

​

[Het sterrenbeeld de Walvis blijkt echt te bestaan. Dat wist ik niet toen ik dit verhaal schreef]